Of het niet zwaar is, zo’n Ramadan, wordt mij weleens gevraagd. Daarbij wordt vaak gedoeld op het lichamelijke aspect en vaak probeer ik dan uit te leggen dat vasten om zo veel meer gaat. Daarom betwijfelde ik ook de behoeftepiramide van Maslow zodra ik ervan hoorde, nog voor ik vernam dat de wetenschappelijke onderbouwing sowieso niet sterk is. Het voorzien in lichamelijke behoeftes is namelijk geen voorwaarde om je op andere vlakken te kunnen ontwikkelen.
Integendeel. Je maag raakt in de Ramadan misschien wat leger, maar je ziel, imaan en hart worden gevoed. So much win elhamdouillah.
Die winnen het in de Ramadan wat vaker bij dat innerlijke conflict waar bijvoorbeeld Plato en Freud het over gehad hebben. In de psychologie gaat het soms om het onderdrukken van de dierlijke neigingen, sommigen noemen het de interne strijd tussen goed en kwaad. Klinkt misschien nog een beetje vaag, maar in deze lezing gaat Nouman Ali Khan in op het interne aspect van de Ramadan en de voeding van de ziel. Daarna wordt het vast een stuk duidelijker waar ik op doel.
Ik vond de lezing in ieder geval erg interessant, inshaAllah heb jij er ook wat aan!
