Ongemerkt slaak ik een diepe zucht na het typen van de titel. Ik besef dat de Ramadan tot zijn einde komt. Klaar. En ik weet niet of ik er de volgende Ramadan nog ben. De tijd wacht op niemand, en zal ook mij meenemen naar plekken die ik van tevoren niet heb voorzien. De tijd. Een gegeven. Soms beklemmend, soms een zegen.
Ik ben, onder andere, studente. Als de deadlines naderen en puntje bij paaltje komt, dan gebeurt er iets bijzonders. Slaap wordt iets minder essentieel, veel voedsel wordt vervangen door de wonderdrank koffie en het brein is bereid er minder vroeg de brui aan te geven. In die laatste beslissende minuten voor de deadline wordt er net iets harder gewerkt, vermoeidheid wordt even vergeten en dóórgaan is het doel. Presteren, positief afgerekend willen worden. En dat doel, die deadline, die laatste minuten, die geven kracht. Zonder deadline geen oordeel, zonder deadline geen doel.
Continue reading
Het is 1 juli 2014. Na een korte, maar rustige nacht gaat mijn wekker. Met een half oog check ik Facebook op mijn telefoon, en dan schrik ik wakker. Gaza had geen rustige nacht. In Gaza zijn sommigen vanochtend niet wakker geworden. Platgebombardeerd. Onschuldig.
Mijn broertje staat met zijn rugtas te wachten om naar school te gaan. Ik kijk hem aan, en denk aan alle moeders die hun kind vanochtend niet levend in de armen hebben kunnen sluiten. Ik druk een kus op zijn hoofd. Mijn hart bloedt.
Ik stond in de rij bij de balie van de supermarkt. Ik had één komkommer afgerekend. Zonder korting en dat terwijl je bij drie komkommers wel korting krijgt. Irritant systeem, dat niet bepaald bijdraagt aan minimaliseren, maar ik besloot maar gewoon drie komkommers te gaan halen. Daarvoor moest ik wel naar de balie. Tja, doen we dat.
Sommige mensen roepen dingen. Anderen schrijven. En sommige mensen, die maken documentaires. Over mij. Documentaires die ik niet altijd bekijk, want geen zin. En geen tijd. Te druk met leven als moslima in mijn eigen vrijheid. En het zijn toch vaak niet hele nieuwe dingen. Dezelfde vragen weer: waarom ik geloof in een religie die vrouwen onderdrukt en waarom ik niet strijd voor vrijheid. Retorische vragen, open deuren.
Geen uitgebreid bijschrift omdat ik niet teveel wil verklappen. Het leven heeft soms bijzondere geschenken in petto, de vraag is alleen of dat zien. Of we dat willen en kunnen zien. Stacey Kramer laat ons zien hoe zij dat wel heeft gedaan. Beautiful.
Al-Qaida is een zeester. Dat zegt het boek De zeester en de spin van Ori Brafman en Rod Beckstrom. Voor ik in ga op het boek wil ik eerst wat delen over de zeester, een fascinerend dier. Niet lang voor ik het boek las, hoorde ik voor het eerst over een interessant zeester-fenomeen: als ze op hun rug liggen draaien ze zich om. Zie je dat even voor je? En ja, dat klinkt niet wereldschokkend, I know. Maar, sta er eens bij stil dat een zeester geen kop met hersenen heeft die het geheel centraal aansturen. De poten ‘ beslissen’ afzonderlijk om te klappen. SoebhanaAllah.
